Sa bawat pahina ng buhay, may mga kuwentong minsan ay hindi natin inaasahan ang magiging katapusan. May mga kabanatang puno ng sakit, paghihintay, at pag-asa na sa dulo pala ay magbubunga ng isang tahimik na paghihiganti. Ito ang kuwento ni Elian, isang lalaking nag-alay ng buong puso at tiwala sa isang pangako, ngunit sa huli ay pinagpalit sa kinang ng salapi at isang buhay na lalong nagpaahon sa kanyang pagkatao.
Sa ilalim ng punong mangga, sa ilalim ng buwan ng Hunyo, binitawan ni Maris ang isang pangako na tila musika sa pandinig ni Elian, “Sa pagbabalik ko, ikaw kaagad ang pakakasalan ko.” Ang mga salitang ito ay hindi lamang nagbigay ng matinding pag-asa kay Elian kundi naging gabay din sa bawat araw na dumaan. Inihanda niya ang kanyang puso at kaluluwa para sa pagbabalik ng babaeng pinag-alayan niya ng buong pagmamahal. Habang nagtatrabaho si Maris sa Italya, ginamit ni Elian ang kanyang kalungkutan bilang inspirasyon. Pinagbuti niya ang kanilang maliit na tindahan, nag-ipon sa isang kahon na may nakasulat na “Para sa kasal namin ni Maris,” at araw-araw na sinulat sa kanyang lumang notebook ang kanyang paghihintay at pag-asa.
Ngunit ang bawat pahina ng kanyang kuwaderno ay tila nagiging patunay lamang sa kanyang pananamlay. Isang buwan, tatlong buwan, hanggang sa umabot na ng tatlong taon, wala pa ring sulat, wala pa ring tawag. Ang pangakong minsan ay nagbigay sa kanya ng lakas, ay unti-unti nang nagiging anino ng nakaraan. Sa kabila ng pagdududa ng lahat, maging ng kanyang Lola Nida, nanatiling matatag si Elian. Ang tanging nakikita niya ay ang pagmamahal na minsan ay sumaksi sa ilalim ng mangga.
Hanggang sa dumating ang araw na natanggap niya ang isang imbitasyon. Isang imbitasyon sa kasal na nagtulak sa kanyang mundo na gumuho. Ang pangalan sa sobre, “Maris Nabaro,” ay nagpatunay sa kanyang pinakakinatatakutang bangungot. Sa pagbabalik ni Maris, ibang pangalan ang kasama. Ang babaeng nangako sa kanya ay magpapakasal na sa isang lalaking tinawag lamang niyang “kaibigan.” Ang sakit na nararamdaman niya ay hindi maitago, ngunit sa halip na bumagsak, isang mumunting apoy ang nagsimulang magliyab sa kanyang dibdib—isang apoy ng determinasyon.
Sa loob ng tatlong taon ng paghihintay, hindi lang pala pag-ibig ang kanyang pinalago, kundi pati na rin ang kanyang kaalaman. Tahimik siyang nag-aral online ng business management at e-commerce. Walang nakakaalam na ang simpleng tindero na iniwan sa pangakong napako, ay isa nang tahimik na milyonaryo. Siya ay hindi lang basta nagtinda, naging supplier siya ng mga lokal na produkto, at tinago ang tagumpay sa likod ng simpleng tindahan. Walang nakakaalam na ang bawat patak ng kanyang pawis ay inalay niya para sa isang pangarap na sa huli ay nabaliwala.
Isang linggo bago ang kasal, huminto ang isang itim na SUV sa tapat ng kanyang tindahan. Muling nagkrus ang kanilang landas ni Maris, ngunit ang Maris na nasa kanyang harapan ay malaki na ang pinagbago. Siya ay maganda, mayaman, at higit sa lahat, elegante. Hindi na ito ang Maris na iniwan niya sa terminal. Ngunit ang mas masakit, kasama niya ang lalaking pakakasalan niya—si Daren. Ang kanilang pagkikita ay puno ng lamig, at sa mga salitang “Nag-iba lang talaga ang ihip ng hangin,” natunaw ang lahat ng alaala at pag-asa na minsan ay pinaniwalaan ni Elian.
Sa halip na ipagsigawan ang kanyang sakit, pinili ni Elian na magbigay ng leksyon. Nagtungo siya sa Luxbloom Events, ang kumpanyang humahawak sa kasal ni Maris. Sa halip na magdulot ng gulo, nag-alok siya ng serbisyo. Walang nakakaalam na siya ang lalaking niloko ng bride. Ginamit niya ang kanyang sariling brand, ang “Elijah Naturals,” upang maging supplier ng mga giveaways.
Dumating ang araw ng kasal. Lihim na dumalo si Elian, nakaupo sa pinakadulo ng reception hall. Habang binubuksan ng mga bisita ang kanilang mga souvenirs—mga kahon ng mamahaling tsaa at pulot—isang mensahe ang nakasulat sa ilalim ng takip: “Para sa babaeng nangako ngunit bumitaw at sa lalaking ikinasal na walang alam sa pinanggalingan nito.” Nagkagulo ang lahat. Nang mabasa ni Maris ang mensahe at makita ang sulat-kamay ni Elian, tumingin siya sa dulo ng bulwagan. Nakita niya si Elian, tahimik, walang emosyon, ngunit sapat na ang kanyang tingin upang maramdaman ni Maris ang bigat ng lahat. Hindi nagsalita si Elian. Tahimik siyang tumayo at lumakad palayo.
Ang araw ng kasal na inaasahang magdadala ng kaligayahan kay Maris ay naging simula ng kanyang bangungot. Ang mga araw na sumunod ay puno ng lungkot, pagsisisi, at pagdududa. Ang kanyang asawang si Daren, na akala niya ay kasagutan sa lahat ng kanyang pangarap, ay naging patunay lang sa kanyang maling desisyon. Hindi siya naging masaya sa piling ni Daren, at ang mga matamis na alaala ni Elian ay patuloy na bumabalik sa kanyang isipan.
Sa huli, nabunyag ang buong katotohanan. Nakita ni Maris ang litrato ni Elian sa isang mall, at ngayon niya lang naintindihan ang buong larawan. Ang lalaking sinaktan niya ay hindi lang basta naging supplier. Siya ay isang matagumpay na negosyante, isang CEO na mas mataas na ang dignidad kaysa sa anumang inakala niyang kayamanan na makukuha niya kay Daren.
Ang sakit na dulot ng kanyang desisyon ay naging isang tahimik na parusa. Nalaman niya na niloloko rin pala siya ni Daren. Sa wakas, gumuho ang lahat ng kanyang pag-aalinlangan. Sa banyo, sa isang sulok, tahimik siyang umiyak, humihingi ng tawad kay Elian. Ngunit huli na ang lahat. Alam niyang wala nang balikan. Ang kanyang pinili ay maling landas, at ang tunay na kaligayahan ay naiwan sa nakaraan.
Matapos ang halos isang taon, naging kilalang personalidad si Elian hindi lamang sa mundo ng negosyo kundi pati na rin sa social advocacy. Sa isang event, muling nagkrus ang kanilang landas. Si Maris, na dating nakakulong sa kinang ng salapi, ay isa na ngayong volunteer counselor. Si Elian, na dating simpleng tindero, ay isa nang inspirasyon sa mga kabataan. Nag-usap sila sa huling pagkakataon. Walang galit sa mga mata ni Elian, tanging pag-unawa at kapayapaan na lamang. Tinanong ni Maris kung masaya ba siya, at ngumiti si Elian. “Oo. Masayang masaya ako sa ginagawa ko. At higit sa lahat, masaya ako dahil natutunan kong patawarin ang sarili ko at pati na rin ikaw.”
Ang mga salitang ito ay hindi nagdala ng ligaya kay Maris, kundi isang masakit na paglaya. Huli na ang lahat. Naintindihan niya na ang tunay na hustisya ay hindi ang paghihiganti kundi ang muling pagtuklas ng sarili at pagpapatawad. Ang kuwento ni Elian ay isang paalala na ang pinakamalaking tagumpay ay hindi ang pagpapakita kung ano ang nawala sa isang tao, kundi ang pagiging masaya, matagumpay, at malaya sa sarili nating paraan. Ang tunay na tagumpay ay hindi sumisigaw, kundi nagdudulot ng kapayapaan sa puso.
